Na poczatku XXw. Koleje Alzacji i Lotaryngii (1891-1918 EL: Reichseisenbahen Elsaß-Lothringen, 1919-1938 AL: Chemins de fer d'Alsace-Lorraine) w porozumieniu z Luksemburskimi Kolejami Wilhelma (GL: Société royale grand-ducale des Chemins de Fer Guillaume-Luxembourg, Königlich-Großherzogliche Wilhelm-Luxemburg-Eisenbahngesellschaft) potrzebowowały szybkich i mocnych parowozów osobowych, które nadawałyby się do obsługi luksusowych pociągów ekspresowych na linii z Bazylei (w Szwajcarii) do Luksemburga. Dotychczas używano parowozów z napędem na dwie osie wiązane, były one jednak za słabe i za wolne.

W 1902r. Koleje EL zamówiły w alzackiej fabryce SACM w Grafenstaden 30 sztuk parowozu konstrukcji tamtejszego inżyniera Alfreda de Glehn. Był to parowóz w układzie osi 2'C z czterocylindrowym silnikiem sprzężonym na parę nasyconą, bardzo podobny do wcześniejszych parowozów tego konstruktora (badeńska seria IVe, w Prusach oznaczona P7). Była to bardzo nowoczesna i jak pokazał czas, trwała konstrukcja. Prędkość konstrukcyjna wynosiła 100 km/h, zastosowano więc duże koła napędne o średnicy 1850 mm. Chcąc zwiększyć powierzchnię ogrzewalną kotła użyto płomienic z rur fałdowanych (tzw. rur Serve'a). Parowóz wyposażono w duży tender typu 2'2'T20.

W roku 1902 fabryka dostarczyła pierwszych sześć egzemplarzy. Seria otrzymała alzackie oznaczenie A17 i numery 838-843. Pozostałe 24 sztuki dostarczono w roku 1903 w dwóch partiach, które otrzymały numery 871-887 i 909-915. W 1906r., po zmianie systemu numeracji na kolejach EL serię oznaczono S4 201-230, a w roku 1912, po kolejnej zmianie systemu numeracji na modłę pruską, seria otrzymała oznaczenia P7 2301-2330 (UWAGA: nie mylić z podobną badeńską serią IVe, która w Prusach oznaczona była jako P7).

Większość tych parowozów stacjonowała w Strasburgu. Niektóre przydzielono do Luksemburga, skąd obsługiwały pociągi do Trois-Vierges, Esch, Trèves, Karthaus, Metz i Audun-leTiche. Można je było spotkać również w okolicach Metz i Miluzy. W 1938r., kiedy nowopowstałe francuskie koleje SNCF przejęły te parowozy od AL, w użyciu były jeszcze 23 sztuki, z których przynajmniej sześć dotrwało do 1945r. Po II Wojnie Światowej, w 1948r. pięć sztuk przeszło na własność szwajcarskich kolei CFL, gdzie ostatnią wycofano ze służby w 1953r. (SACM 5247/1902 "Helpe", EL A17 841, EL S4 204, EL P7 2304, SNCF 230C 304, CFL 3801).

Do dziś nie zachował się niestety ani jeden egzemplarz tego parowozu.